Ad Soyad :

E-Mail :

Ovacık ile Erzincan arasında uzanan, önünde ardında, yaylalarında yaşayanları da kader birliği, akrabalık bağları ile birbirine bağlayan Munzur Dağları…

Ortak acıların, ortak sevinçlerin bir araya getirdiği insanları kimi zaman saklayan, kimi zaman önlerine yol olan, yaylalarıyla karınlarını doyuran, çukurlarında katliam kurbanlarının yattığı görkemli kaya silsilesi. Bir ucu Erzincan’da, en yüksek tepesi Ağbaba’nın gölgesindeki Surbahan Köyü’ne kadar uzanan dağlar... Dersim’den göçenlerin yaşadığı Surbahan ile insan adımıyla 10 saatte ulaşılan “öteyüz’’ dedikleri dağın öbür yanındaki Ovacık’ta yaşayanlar, akrabalık, kirvelik bağlarıyla birbirine bağlı.

‘ÖTEYÜZ’ÜN ATEŞİ ERZİNCAN’A DÜŞER

1938’de Dersim’de yaşananlar Surbahan Köyü ve mezralarına da ateş düşürür. Karadeniz’den Dersim’e uzanan ve Surbahan Köyü’nde son bulan “Posta Yolu”nun askeri sevkiyat için tamir edileceği haberi “Öteyüz”deki yakınları için endişelenen köylüleri daha da huzursuz eder. Surbahanlılar, 1800’lü yıllarda İngilizlerin ceviz tomruklarını Trabzon Limanı’na taşımak için yaptırdığı rivayet edilen yolun onarımına çağrılır. “Ya 12 gün çalışacaksınız ya da 12 Lira ödeyeceksiniz” denilen yoksul aileler, bu yolun, köyün 16 yaşın üzerindeki tüm erkeklerini ölüme taşıyacağını bilmeden gayretle çalışır.

‘ÇAPULCULARA YATAK’

Operasyonun Dersim’le sınırlı kalacağına inanan Surbahanlılar, köye karargah kurulduğunda kendileri için de endişelenir. Dersim’i kontrol altına almaya yönelik büyük bir operasyonu sürdüren devlet, yaklaşık 200 yıl önce Erzincan’a yerleşen Dersimlileri de “potansiyel tehdit” görüp harekete geçer. Devletin bakışı Başbakan İsmet İnönü’nün 1935’de bölgeye yaptığı bir ziyaret sonrasındaki açıklaması ile iyice gün yüzüne çıkarı: “Bu köyler, Dersim çapulcu kollarının içeri yayılması için menzil ve yatak rolü yapmaktadırlar.