Kullanıcı Adı :

Şifre :

Şifremi Unutum! Üye Ol

Laik olmayan ülkenin bütçesi “elhamdülillah Müslüman’dır!” AKP hükümeti demokrasi ve insan haklarına dayalı olmayan bütçe politikası geleneğini sürdürüyor. 2014 bütçe kanun taslağı da, toplumu dindarlaştırma ve güvenlik giderlerini karşılamayı hedeflemiştir. Gezi direnişi ile birlikte açığa çıkan, kitlesel ve yaygın demokratik muhalefet direnişlerini bastırmak ve toplumsal dindarlaşmayı sağlamak için teolojik ve şiddet aygıtlarını “güvenlik” gerekçelerine sığdırarak fonluyor. Toplumu “biat et” ve “hazır ol” kıvamında tutacak cami-kışla-emniyet bütçesi hazırlamak zorunda kalıyorlar. AKP’nin vergi ve bütçe politikasındaki adaletsizliği ve vicdansızlığı biliniyor. Vergi gelirlerinin yüzde 80’ni çalışan işçi, emekçi ve yoksulardan topluyor ve zenginlere ise vergi ve rant cenneti vaat ediyor. Adaletsizlik ve vicdansızlık vergi sadece vergi toplamada değil, bütçenin dağılımında da kendisini göstermektedir. Doğuştan kazanılmış olan sağlık ve eğitim gibi haklar, “paran kadar sağlık ve paran kadar eğitim” politikaları ile piyasalaşırken, laik ve demokratik hukuk devletinin görevleri arasında sayılmayacak “din hizmeti”, bir “kamu hizmeti” olarak ücretsiz sunuluyor. Bir din devleti gibi “kamucu din hizmetleri” bir “başarı” olarak sunulurken, hastanelerin sağlık hizmeti karşılığı hastalardan yüzde 200 oranında zamlı katkı payı ile halkın cüzdanlarını boşalmasının üstü örtülüyor. Vatandaşın vicdanına mezhepçi tahakküm kurmak isteyen AKP hükümeti, Diyanet bütçesini yüzde 42 oranında artıyor, dinsel olanı besliyor. Fakat emekçilere yüzde 6’lük zammı reva görüyor, açlığa ve yoksulluğa mahkûm ediyor. DİB’na 2012 yılında ayrılan bütçe 3,8 milyar TL’den 2013 yılında 4,6’ya çıktı. Diyanet’in 2014 Bütçesi: 5,4 milyar lira oldu. İki yılda artış: yüzde 42! Bu sadece DİB bütçesidir. Peki ya zorunlu din dersleri, seçmeli din dersleri, din dersi öğretmenleri, milyonlarca kitap, sayıları bini geçen İHL, 83 adet İlahiyat Fakültesi, Türk Diyanet Vakfı, TRT Diyanet TV giderleri? Bunlar din bütçesi değil mi? Din bütçesi denilince sadece Diyaneti konuşmak sorunu görmemektir. Türkiye’nin bütçe kanunu Sünni mezhepçi yapısı ile laikliğe aykırı, eşitlik ilkesini çiğneyen bir ayrımcılık uygulamasıdır. Anayasanın 73. maddesindeki “Herkes, kamu giderlerini karşılamak üzere, malî gücüne göre, vergi ödemekle yükümlüdür. Vergi yükünün adaletli ve dengeli dağılımı, maliye politikasının sosyal amacıdır” hükmüne ve üst bir norm olan 2. Maddesinde yer alan “İnsan Haklarına Saygılı, Laik, Demokratik, Sosyal, Hukuk Devleti” ilkesi gereği vatandaşlık esasına göre toplanan vergi, mezhep esasına göre bütçelendirilemez. Yani Alevilerden, Gayrimüslimlerden, ateistlerden ve laik Sünni kesimden “vatandaşlık esasına” göre toplanan vergiler, camilere, imamlara, zorun din derslerine; İHL, Kuran Kursları ve İlahiyat fakültelerine harcanamaz! Bu, adaletsizliğin ve ayrımcılık ötesinde, kanunca suçtur! Bütçe politikası mezhepçi kadrolaşmayı da teşvik ediyor. Kamu kurumlarında dinci kadrolaşma ile devlet bürokrasi özellikle Diyanet’ten her yıl yatay geçiş yapan 2 bin civarındaki din görevlisi imamlar üzerinden şişiriliyor. Bürokraside giderek artan imam kökenli kadrolaşma, bizlere “imamın bürokrasisi” dememize zemin sunuyor. Son 11 yılda Diyanet İşleri Başkanlığı’ndan diğer kamu kurumlarına geçiş yapan din görevlilerinin sayısı 15 ile 20 bin civarındadır! 2014 bütçesinin dağıldığı kurumlara bakılırsa, “laik” değil daha çok bir din devleti bütçesine benziyor. Dine ayrılan bütçe, sosyal devlet için kullanılmış olsaydı, teknik açıdan tam donanımlı, en az 50 derslik teknik ve fen laboratuarı, 500 okul yapılabilir, 100 sağlık Ocağı, 100 kadın sığınma evi ve 100 Gençlik Evi açılabilirdi. Özetle ifade edecek olursak, 2014 bütçesinin büyük bir kesimi toplumu Sünnileştirmek, hak arama sorgulamasını köreltmek ve pasifleştirmek için Diyanete ve din eğitimine aktarılırken, hak temelli mücadeleleri ve halkın siyasete doğrudan katılmasını engellemek için de Ordu, Emniyet ve MİT bütçelerini devasa oranda artırmıştır. İnsanın özgürleşmesine katkı sunacak demokrasi, gerçek laiklik, bilim ve akıl rehberliğini, hurafelere ve gericiliğe teslim etmemek için, “bilimden gidilmeyen yolu sonu karanlıktır” diye itirazlarımızı yükseltmeliyiz.